หนังไทย ร่างทรง (The Medium) ชมได้ที่ Netflix

“ร่างทรง” หนังไทยที่เกิดจากความร่วมมือของโปรดิวเซอร์นาฮงจินกับผู้กำกับโต้ง-บรรจง ปิสัญธนะกูล รังสรรค์เป็นผลงานความเชื่อร่วมกันระหว่างไทย-เกาหลีคือความเชื่อเรื่องร่างทรงหรือเทพที่เป็นสื่อกลางระหว่างวิญญาณกับมนุษย์

เครดิตภาพจาก The Medium ร่างทรง

ร่างทรงเป็นหนังไทยที่ขึ้นเป็นอันดับหนึ่งบ็อกซ์ออฟฟิศที่อินโดนีเซีย อาจจะเป็นเพราะความเชื่อเรื่องผีสางเป็นความเชื่อร่วมกันของคนแถบเอเชียตะวันออกเฉียงใต้อยู่แล้ว เนื้อเรื่องดูมีความท้องถิ่นแต่ก็มีความเป็นสากล คือนำเสนอกิเลสตัณหาของมนุษย์ การต่อสู้กันระหว่างความดีกับความชั่ว ซึ่งเรื่องเล่าสมัยใหม่ความดีไม่จำเป็นต้องชนะความชั่วเสมอไป

เครดิตภาพจาก The Medium ร่างทรง

ช่วงแรก ๆ หนังเล่าแบบสารคดีที่ไปสัมภาษณ์ร่างทรงย่าบาหยันคนปัจจุบันหรือป้านิ่ม (สวนีย์ อุทุมมา) ป้านิ่มแกก็เล่าของแกไปว่าพิธีทำยังไง ต้นตระกูลสาแหรกแกเป็นตระกูลร่างทรงมาตั้งแต่รุ่นย่าและสืบทอดกันทางทายาทฝ่ายหญิง อาถรรพ์ของตระกูลคืออะไร มันต้องมีแหละข้อดีข้อเสียของคนที่ได้ความสามารถพิเศษมา มันต้องมีเงื่อนไขของพลังถึงจะสนุก ตอนเป็นสารคดีดูแล้วรู้สึกง่วงเบา ๆ เพราะไม่ชอบดูสารคดี แต่ด้วยมนต์สะกดของป้านิ่มซึ่งเรารู้ว่าเขาเป็นนักแสดงไม่ใช่คนที่เป็นร่างทรงจริง ๆ ก็รู้สึกว่าอยากดูต่อ เพราะเขาแสดงได้เป็นธรรมชาติมาก เหมือนบอกเล่าจากปากตัวเอง

เครดิตภาพจาก The Medium ร่างทรง

ตอนที่เริ่มรู้สึกว่าเรื่องเป็นหนังก็ตอนงานศพวิโรจน์พ่อมิ้ง มีเรื่องราวของตัวละครมานิตย์ลุงมิ้ง น้อยแม่มิ้ง และนิ่มน้ามิ้ง มันออกจะดราม่าเกินไปนิดนึง โดยเฉพาะป้าน้อยที่ overacting มาก เรื่องก็ดูลงล็อกแบบตั้งใจมาก ให้ป้าน้อยไม่อยากรับขันธ์เป็นรับทรง ปฏิเสธย่าบาหยันเลยหนีไปเข้ารีตศาสนาคริสต์ ทำให้การเป็นย่าบาหยันตกมาอยู่ที่นิ่มผู้เป็นน้องสาว

จากอุบัติเหตุการตายของพ่อมิ้งทำให้มิ้งไม่เป็นผู้เป็นคน ทั้งเศร้าจนกินเหล้าตรอมใจ และมีหลายพฤติกรรมแปลก ๆ ที่เชื่อว่าเป็นการเปลี่ยนผ่านของร่างทรงย่าบาหยัน มิ้งเริ่มทำตัวเป็นเด็ก ทำตัวเป็นคนแก่ และบางครั้งส่งเสียงร้องเหมือนสัตว์ป่า น้อยและนิ่มรู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่ชอบมาพากล มิ้งมีอาการเหมือนคนเสียสติไปทุกวัน เรื่องนี้อาจมีความเกี่ยวพันกับวิโรจน์ผู้เป็นพ่อหรือแม็คผู้เป็นพี่ชายก็เป็นได้

เครดิตภาพจาก The Medium ร่างทรง

น้อยกับนิ่มจึงต้องหาวิธีช่วยลูกและหลาน ความลับดำมืดของตระกูลที่ปิดบังมานานจึงพรั่งพรูเหมือนไปเปิดกล่อง Pandora Box เข้า สุดท้ายแล้วความเชื่อของน้อยกับนิ่มจะยังมั่นคงหรือเปลี่ยนแปลง พิธีกรรมไล่ผีในตัวมิ้งจะสำเร็จหรือไม่ แล้วย่าบาหยันจะยังคงเลือกมิ้งเป็นร่างทรงอีกหรือไม่ ต้องรอติดตาม หากดูแล้วมาอ่านบทความนี้เข้า ก็อยากให้คิดกันดูว่ามิ้งเปลี่ยนไปเพราะอะไร แล้วย่าบาหยันมีจริงหรือไม่ ถ้าดูเรื่องนี้แล้วก็จะได้คำตอบว่าผู้สร้างคิดว่ามีหรือไม่มี

เครดิตภาพจาก The Medium ร่างทรง

หนังมีความน่าสนใจในการเล่าแบบหนังซ้อนหนัง คือมีทีมงานกลุ่มหนึ่งไปถ่ายทำสารคดีเกี่ยวกับความเชื่อร่างทรงภาคอีสาน มีการซ่อนกล้องในบ้านของตระกูลร่างทรงด้วย เราชอบไอเดียนะทำให้ดูลึกลับดี แต่ในมุมของสืบสวนสอบสวนมันเป็นแนวอกาธา คริสตี้มากไป คือไม่ให้ clue กับคนดูเลย คนรู้คนเดียวคือป้านิ่ม โชคดีมากที่ตัวป้านิ่มมีเสน่ห์มากให้ติดตามมากจริง ๆ แล้วพอถึงคราวที่ป้านิ่มหมดบทบาท เรื่องก็เละมากแบบเหมือนไม่มีกัปตันคุมหางเสือแล้ว เป๋ไปแล้วจนกลายเป็นหนังผีคืนหมาหอนธรรมดา เราชอบสัญลักษณ์ต่าง ๆ ในเรื่องที่ใส่เข้ามาเหมือนท้าทายความคิดไม่หยุด แต่สิ่งที่ไม่ชอบก็มี เช่น การพูดของมิ้งที่ดูไม่เป็นธรรมชาติ อาจเป็นเพราะนักแสดงยังใหม่ และบทมิ้งยากอยู่ในการถ่ายทอด ถ้าเอานักแสดงที่มากประสบการณ์ก็อาจจะแก่ไป เพราะนางเอกต้องอายุ 23 ปี คือเพิ่งเริ่มทำงาน โตขึ้นมานิดนึงกว่าตอนเรียน แต่เราก็รู้สึกได้เลยว่าคนอายุ 23 คนอื่น ๆ ก็จะมีช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อเปลี่ยนเป็นผู้ใหญ่แบบเต็มตัว แค่ไม่เจอของแข็งซัดหนักแบบมิ้ง (นึกถึงความเชื่อเบญจเพสตอนอายุ 25 ก็ได้) ฉากที่มิ้งออกมาตอนกลางคืนที่กล้องวงจรปิดจับได้เรานี่กุมขมับเลย รู้สึกว่ามันเหมือนคนเดินละเมอมาทำอะไรตอนดึก ๆ เขาอยากให้เรากลัวแต่เราดันขำก๊าก ฉาก Jump Scare ก็แบบทำได้แค่นี้หรอ ถ้าไปดูในโรงหนังจะได้บรรยากาศน่ากลัวขึ้นมาอีกนิด แต่เราให้คะแนนความน่ากลัวตอนที่ไม่เห็นมากกว่า คือตอนที่มีเสียงดนตรีไม่น่าไว้ใจ ทุกคนไม่รู้ว่าวิญญาณ (สิ่งที่มองไม่เห็น) อะไรมาเข้ามิ้ง อันนี้น่ากลัวจริง มิ้งกระโดดไปมานี่ไม่น่ากลัวเลยสักนิดเหมือนผีกองกอยผสมกระสือกินไส้ เราว่ามันน่าดูเพราะผู้กำกับ GDH แหละ ผสมกับสไตล์ความหลอนของเกาหลีที่เขาจะค่อย ๆ ใส่ปมทีละนิด แบบ suspense ไม่กระโตกกระตาก เบื่อแล้วหนังไทยวิ่งหนีผีป่าราบ

ขอบคุณภาพปกจาก The Medium ร่างทรง